XXI WROCŁAW INDUSTRIAL FESTIVAL

Dj Blackdeath1334 (Francesca) zaczynała karierę na Sardyni. W 1995 roku przeprowadziła się do Londynu i zaczęła grać w słynnym londyńskim klubie Slimelight, gdzie do dziś jest rezydentką. Gra mix Power Electronics, Industrial, Dark Ambient, Martial, Neo-Folk, Rhythmic Noise, Old School EBM, Experimental, Electro, Minimal Wave.

Współzałożyciel cyklu imprez SDGE oraz KoldHaus w Łodzi. Od kilkunastu lat intensywnie działający na scenie dark independent w Polsce i goszczący na imprezach oraz festiwalach w całym kraju. Pasjonat zimnego tańca, depresyjnej dyskoteki i mechanicznych potańcówek.

Egoist to powołany do życia przez łodzianina - Kubę Włodarskiego, jednoosobowy projekt eksplorujący szeroko pojęte przestrzenie elektroindustrialne.
Brzmienie Egoist, nawiązujące do kanadyjskiej szkoły ebm/indus, charakteryzują kanonady mechanicznych beatów i ciężkich basowych sekwencji, nieustannie flirtujących ze specyficznym tanecznym feelingiem. Na scenie Kuba wspomagany jest przez znanego z rozmaitych przedsięwzięć muzycznych (Controlled Collapse, Cliks) Wojtka Króla.
W 2020 r. w labelu Aliens Production ukazał się debiutancki LP Egoist - "Breaking Moment", rok później światło dzienne ujrzał remiks album "Phantoms".

Jest zaledwie kilka formacji na scenie industrialnej, które osiągnęły prawdziwy status kultu: Einstürzende Neubauten stało się ikoną, koszulką, którą każdy musi mieć, Throbbing Gristle stało się wzorcem dla kultury awangardowej. A w ich tle istnieje unikalna grupa, hiszpański Esplendor Geometrico, trwająca już przez kilka pokoleń bez znacznego rozgłosu, ale mimo wszystko masowo rozpoznawalna. Ich konstruktywistyczne, ale w potężny sposób oddziaływające obrazy, połączone z muzycznymi dociekaniami bazującymi na pulsacji i rytmie sprawiają, że projekt prowadzony przez Arturo Lanza i Saverio Evangelistę jest wciąż świeży i odnawia się z każdym nowym wydawnictwem.

Historia tej jednej z najbardziej innowacyjnych i przełamujących wszelkie bariery grupy z hiszpańskiej sceny niezależnej sięga roku 1978. Wtedy to Arturo Lanz – student medycyny, Gabriel Riaza – urzędnik więzienny i Juan Carlos Sastre – z zawodu grafik, byli członkami synthpopowego zespołu El Aviador Dro. Siedem osób, które tworzyło ten zespół zaczerpnęło swój wygląd od słynnego Devo i przyjęło ideologię estetyczną bazującej na połączeniu ikonografii korporacyjno-futurystyczno-rewolucyjnej. We wrześniu 1980 wymienieni wcześniej członkowie założyli swoją własną grupę i ochrzcili ją mianem zaczerpniętym z futurystycznych zapisków Filippo Tomasso Marinettiego zatytułowanych El Esplendor Geométrico de la Mecánica del Mundo (Geometryczny Splendor Mechaniki Świata). W październiku tego samego roku zagrali pierwszy koncert, a od stycznia do czerwca 1981 roku wystąpili jeszcze trzy razy na żywo. Po nagraniu debiutanckiego materiału Sastre opuścił grupę, współpracując z nią jednak wciąż jako nadworny grafik. W marcu 1982 muzycy publikują swój pierwszy pełnometrażowy album Héroe del trabajo / El acero del partido, który jest zadecydowanym krokiem naprzód – i względem macierzystej formacji, jak i wobec wczesnych utworów już jako Esplendor Geometrico – porzucony zostaje nacisk na teksty a ciężar zostaje przeniesiony na ukierunkowanie dźwięku ku bardziej gwałtownym torom. Potem następuje trzyletnia cisza, podczas której utwory zespołu ukazywały się tylko na rożnych kompilacjach. W 1985 roku pojawiają się znów na muzycznej scenie z odnowioną energią i drugim albumem zatytułowanym Comisario de la luz / Blanco de fuerza z jeszcze bardziej surowymi rytmami i brzmieniem, niż na debiucie. Razem z innym byłym członkiem El Aviador Dro, Andrésem Noarbe, zakładają własną wytwórnie płytową o nazwie Esplendor Geométrico Discos. Wkrótce wydają kompilację EG 1980-1981 zawierającą ich wczesne nagrania. Na kolejnym krążku, Kosmos Kino (1988), ich obsesja na punkcie rytmu definitywnie się wzmacnia, osiąga nieobecną wcześniej spójność i formacja zaczyna jawić się jako coś niezwykle oryginalnego na całęj postindustrialnej scenie. Pod koniec tego roku ukazuje się ich trzecia płyta Mekano-Turbo, na której to muzycy zaprezentowali po raz pierwszy arabskie inspiracje, towarzyszące im już często od tej pory. W 1990 roku ukazuje się ostatnie wydawnictwo ich własnej wytwórni, album koncertowy Live in Utrecht. Od tego momentu muzyka zespołu jest publikowana przez Geometrik, logiczną kontynuację byłego labelu. W 1992 roku Saverio Evangelista, człowiek który zajmował się promocją i rozpowszechnianiem dzieł grupy we Włoszech przez wiele lat, staje się członkiem formacji, odpowiedzialnym także za wizualne aspekty ich koncertów. Pojawiają się nowe albumy w dyskografii Esplendor Geometrico - Arispejal Astisaró i Veritatis Esplendor. W 1995 roku Gabriel Riaza, który nawrócił się na islam, opuszcza grupę. Rok później ukazuje się Tokyo sin fin z materiałem nagranym podczas japońskich koncertów formacji. Dwa lata później podczas koncertów prezentują nowy materiał, który jest zapowiedzią ich kolejnej płyty Polyglophone, która jest powrotem do ich wczesnego, surowego brzmienia. Po jej publikacji Arturo Lanz przenosi się do Pekinu, co powoduje paraliż aktywności koncertowej formacji – aczkolwiek wielu prestiżowych artystów nawiązuje w tym czasie współpracę z grupą, remiksując i nagrywając nowe wersje ich utworów. Rezultatem jest płyta En-co-d-Esplendor wydana przez Gift, na której można usłyszeć remiksy w wykonaniu Coil, Chris & Cosey, Muslimgauze i samych członków grupy. Zespół istnieje do tej pory, mimo że członkowie mieszkają w taki odległych od siebie miastach jak Islamabad i Rzym – wciąż ukazują się nowe nagrania i odbywają się koncerty tej jednej z najważniejszych dla nurtu industrialnego grup.

JFK to solowy projekt Anthony'ego Di Franco, brytyjskiego muzyka i producenta muzyki elektronicznej/rock/noise. Anthony jest członkiem brytyjskiego undergroundowego zespołu  RAMLEH i byłym muzukiem legendy noise rocka SKULLFLOWER. Działa solowo od 1987 roku pod nazwami: JFK, AX i Ethnic Acid.
Projekt JFK pierwsze nagrania opublikował  na kasetach  w wytwórniach  Broken Flag i jego własnym wydawnictwie JFK. Po latach ciszy JFK powrócił - w latach 2017-2021 wydał aż 3 znakomite albumy dla wytworni  Fourth Dimension Records i  L.I.E.S. To muzyka wgniatająca słuchacza w fotel, minimalistyczna w środkach wyrazu ale zarazem potężna w brzmieniu,  podszyta intensywnym, mechanicznym basem i  wszechobecnym rytmem który pruje przestrzeń niczym karabin maszynowy. Jeżeli cokolwiek wypełnia lukę pomiędzy Power Electronics a napotężniejszymi produkacjami spod znaku Tresor to jest  to właśnie JFK.

Wrocławski ansambl okazjonalny założony jesienią 2021 przez wokalistę Tomka Osińskiego i laptopiarza Łukasza Bejnara (Uchylaka). Propozycja duetu to fuzja ciężkiej estetyki sludge z tanecznością electro i hard tekno. Swoiste ballady złomiarzy opatrzone turpistyczną poezją. Soundtrack do nieistniejącego filmu postapo.
Dorobek płytowy formacji stanowi s/t album wydany na CD nakładem labelu Ubocze na początku tego roku.

Założony w 1982 roku przez Gary'ego Mundy'ego Ramleh to nie tylko jeden z najważniejszych współcześnie istniejących brytyjskich projektów industrialnych – to także jedna z kluczowych grup dla całej undergroundowej sceny ze Zjednoczonego Królestwa i nie jest przesadą nazywanie tego zespołu jednym z najbardziej wpływowych i przełomowych na gruncie całej muzyki niezależnej ostatnich 30 lat. Muzyka formacji leży na przecięciu wielu, czasem całkowicie od siebie odmiennych tradycji i nurtów muzycznych, równomiernie czerpiąc inspiracje z takich estetyk, jak wczesny industrial, wolna improwizacja czy wszelkie tradycje dwudziestowiecznej awangardy i manifestując się w równie bogatej i różnorodnej odsłonie, która oparta jest przede wszystkim na połączeniu żywiołów power electronics, avant rocka i nowoczesnego noise. Na początku istnienia projekt przede wszystkim był łączony z power electronics i tradycyjnym noise, lecz w latach 90-tych zespół zaczął eksperymentować z bardziej tradycyjnymi rockowymi strukturami. Ramleh wniósł jednak świeży powiew w to, co zwykło określać się noise rockiem – w ich wersji było zdecydowanie więcej mroku i psychodelii niż w muzyce pozostałych przedstawicieli tego nurtu z tamtych czasów. W chwili obecnej Ramleh ma dwie inkarnacje – jedna z nich to rockowe trio, a druga to duet power electronics. Na WIF zobaczymy tą drugą.

Schröttersburg to zespół z Płocka kojarzący się głównie z nurtem post punk. Grupa do tej pory wydała płyty "Krew", "Ciało", "Melancholia", "Melancholia. Dekonstrukcje", "Dalet". Po nagraniu tego ostatniego albumu, podczas lockdownu zespół skupił się na próbach, eksperymentowaniu z nowym instrumentarium, a także z innymi rodzajami muzyki. W trzy miesiące, podczas długich improwizacji powstał kolejny materiał, „Om Shanti Om". Materiał gdzie obowiązuje początek i koniec, gdzie duchowość miesza się z rytuałem miasta, industrialne szumy z orientalnymi melodiami, psychodeliczne mantry z plemiennymi rytmami. Na koncercie we Wrocławiu, Schröttersburg przedstawi właśnie te dźwięki spod ukrytej konstelacji. Płyta „Om Shanti Om" ukazała się w kwietniu 2022 roku za sprawą kilku wydawnictw (Zoharum, DIY Koło, NIC, Bat Cave Productions, Estaboy Rec.).

Dla Eraldo Bernocchi'ego - Simm to jego najbardziej osobisty projekt. Ten wszechstronny włoski muzyk aktualnie rezydujący w Londynie  zapewne znany jest  bywalcom WIF z pamiętnych koncertów: SIGILLUM S, OWLS (z Tony Wakeford'em) czy Darkwood.
Swoją muzyczną karierę rozpoczął już w 1977 roku jako muzyk zespołów punkrockowych. W 1985 roku Bernocchi, Paolo Bandera i Luca di Giorgio założyli konceptualny dźwiękowy projekt Sigillum S, który z czasem doczekał się międzynarodowego kultu. W tym samym roku, razem ze swoją żoną Petulią Mattioli, powołał do życia kulturalne centrum Verba Corrige Productions, które stało się domem dla wielu uznanych audiowizualnych projektów i kolaboracji. Na przestrzeni swojej kariery Bernocchi współpracował z takim gwiazdami jak Mick Harris (w zespołach SIMM, Black Engine), James Plotkin, Bill Laswell (Somma, Charged, Ashes i wiele innych), Nils Petter Molvaer, Harold Budd (Fragments from the Inside), Russell Mills, Toshinori Kondo (Charged), Raiz, Almamegretta, Thomas Fehlmann, Zu (Black Engine), DJ Olive, Markus Stockhausen (projekt Costituto – z Lorenzo Esposito Fornasarim), Giovanni Lindo Ferretti i z wieloma innymi. W latach 90-tych Eraldo skomponował muzykę do nagrodzonego Oskarem filmu Denti w reżyserii Gabriele Salvatore i był autorem wielu instalacji przygotowanych razem z Petulią Mattioli i Russellem Millsem. W 2008 roku stał się współzałożycielem brytyjskiej wytwórni płytowej RareNoiseRecords, której nakładem ukazało się wiele z jego nagrań – między innymi ambientowy duet Parched (z Davide Tiso) i Somma (z Nilsem Petterem Molvaer, Billem Laswellem, Raiz and Lorenzo Esposito Fornasarim).

Paolo L. Bandera (aka NG5361) już od blisko 30 lat tworzy niekonwencjonalne dźwięki m.in z grupą Sigillum S czy Iugula - Thor. Oprócz tego udziela się również solowo pod nazwą SSHE RETINA STIMULANTS. Bandera pisze także do magazynów muzycznych, m.in współpracuje z RUMORI SACRI, informatorem o włoskim podziemiu muzyki postindustrialnej. Był kuratorem dwóch włoskich edycji Industrial Culture Handbook.

Thorofon, niemiecki projekt muzyczny, grający industrial i power electronics, został powołany do życia w 1995 roku przez Daniela Hofmanna, znanego na muzycznej scenie jako Anton Knilpert, wspieranego przez charyzmatyczną wokalistkę Geneviève Pasquier. Grupa początkowo podążała artystyczną ścieżką i muzyczną tradycją wytyczoną przez takie formacje, jak Throbbing Gristle czy SPK, ale szybko wyewoluowała, wypracowując swój rozpoznawalny i unikalny styl. Zespół zyskał rozgłos i uznanie na scenie postindustrialnej wraz wydaniem debiutanckiego albumu  Maximum Punishment Solutions z 1997 roku. Podczas gdy Anton Knilpert i Geneviève Pasquier pozostają centralnymi i stałymi członkami formacji, zapraszają też do współpracy często innych muzyków, takich jak Julius Gospodard & Tikki Nagual. Po dziesięciu latach istnienia, formacja przekształciła się w nowy projekt o nazwie The Music Wreckers, a sam Knilpert zmienił swój artystyczny pseudonim na Dan Courtman. Pod koniec 2010 roku muzycy zdecydowali się wrócić do grania pod szyldem Thorofon.

Sam fenomen fotografii post mortem nie jest niczym nowym, znany jest historii „recepcji” sztuki od dawna.  Przestawienia te prowokują zaangażowany odbiór. Widząc stan,  którego często unikamy, traktujemy jak tabu, znajdujemy się nagle obok a obrazy odbieramy jak własne doświadczenie.  Mimo fizyczności tych fotografii mamy więc do czynienia z czymś niematerialnym , odmiennym od fizykalnej płaszczyzny odczuć. Paradoksalnie wyjątkowo proste prace są bardzo złożone a ich lektura może każdemu uważnemu widzowi zapaść w pamięć oraz zaangażować go w odbiór i doświadczanie. Wystawa opisuje znikomość życia, niewystarczalność przyrodzonych sił, bezradność wobec przemijania  i bezsilność wobec śmierci. Zamysł ekspozycji spoczywa na zmierzeniu się ze sobą, co niechybnie styka nas z dręczącą tajemnicą i określeniu jaką zagadką jesteśmy sami dla siebie.

autorzy: Marcin Wiktorski, Simone Salvatori.

Galeria Fotografii ZPAF, ul Świętego Marcina 4
Wernisaż. 04.11 godz. 16:30