Monopium to jednoosobowy eksperymentalny projekt, za którym kryje się pochodzący z Płocka muzyk Michał Majcher. Nie jest łatwo w jednoznaczny sposób sklasyfikować twórczość formacji – można ją opisać jako muzyczny kolaż, bazujący na fascynacji artysty dadaizmem, awangardą i atmosferą starych berlińskich kabaretów. Utwory Monopium tworzą niezwykły, hipnotyzujący swym oniryzmem pejzaż dźwiękowy, który na długo zapada w pamięć – to niecodzienna mieszanka złożona z wielu elementów, zestawionych ze sobą czasem w bardzo zaskakujący sposób: neo-cabaretu, postindustrialu, muzyki konkretnej, drone czy nawet free jazzu. Klimat preparowanych dźwięków przywołuje skojarzenia z ilustracją dźwiękową do filmów noir, ze sztuką surrealistów i dadaistów. To muzyka abstrakcyjna, nieco wynaturzoną, wręcz nie z tego świata – to dźwiękowy zapis szalonych improwizacji, cut-up’owych eksperymentów i egzotycznych wycieczek stylistycznych. W dodatku każda z kompozycji projektu okraszona jest przeróżnej maści nietypowymi dźwiękami: wyciem syren alarmowych, zapętlonymi dźwiękami pozytywki, trzaskami z płyt winylowych, głosami w różnych językach, przelewaniem się wody, uderzeniami w pianino i całą masą innych ozdobników. Całości towarzyszy specyficzny klimat, pewna aura tajemniczości, która spina wszystkie elementy w jedną całość. Można śmiało powiedzieć, że Monopium, dzięki bardzo otwartej formule, braku barier stylistycznych i ciągłemu poszukiwaniu, tworzy nową jakość, co znacznie wyróżnia go spośród artystów – nie tylko ze sceny postindustrialnej.