VII Wrocław Industrial Festival

Jednoosobowy projekt założony w Istambule w 1998 przez animatora tamtejszej sceny experymentalnej –Batura Someza. Jego twórczość to cyfrowy nosie wspomagany na żywo wizualizacjami.

Niemiecki projekt zaliczany do czołowych przedstawicieli mrocznych odmian Power Electronics. Za jego nazwą kryje się od 1989 roku B. Moloch oraz Wilhelm Herich - wokalista kontrowersyjnej formacji Genocide Organ. Projekt od początku działalności pozostaje wierny industrialnej stylistyce, która została oparta na ekstremalnie zniekształconym brzmieniu instrumentów klawiszowych, postrzępionym multiefektami rytmie oraz patetycznych partiach wokalnych.

W swoich kompozycjach ANENZEPHALIA stara się przedstawić zmierzch cywilizacji człowieka, pogrążonego w fałszu kulturowego dziedzictwa oraz judeochrześcijańskich ideałach moralności.

Za pomocą swojej muzyki Bisclaveret odkrywa oraz kreuje pozornie odrealniony, własny świat dźwięków. Ta kreacja oderwana od „tu i teraz”. Za pomocą brzmień umownie określanych jako ambientalne, gdański projekt transplantuje do sfery audialnej holistyczne wizje mało znanych hermetycznych myślicieli, mistyków, wizjonerów i szaleńców. Założony w 2000 roku duet Macieja Mehringa i Radosława Murawskiego podąża własną, oderwaną od wszelkich zależności, drogą muzyczną. Każdy album Bisclaveret to odrębny  koncept poświęcony innemu zjawisku czy wydarzeniu. Kolejne realizacje muzycy traktują jak swoiste traktaty mistyczno-filozoficzne. Magia, ezoteryka, zjawiska transcendentalne i poza racjonalne – to wszystko regularnie pojawia się, zarówno jako inspiracja oraz jako immanentny składnik Bisclaveret. Dźwięki Bisclaveret mają być bodźcem do psychodelicznej wędrówki w głąb jaźni i metafizyczną podróżą ku nieznanemu. 
[WS]

Czyli para: Cosey Fani Tutti i Chris Carter – połowa legendarnego THROBBING GRISTLE, zespołu który zapoczątkował nurt kulturowo-artystyczny Industrial w połowie lat 70-tych ubiegłego wieku. Cosey karierę artystyczną rozpoczęła w 1969 roku, występując wspólnie z Genesis P – Orridgew performerskim projekcie Coum Transmission najpierw jako projektantka kostiumów oraz scenografii, natomiast od roku 1971 jako współtwórczyni i główna uczestniczka organizowanych przedstawień. Chris Carter dołączył do nich w 1975 roku i był w tamtym czasie jedyną osoba posiadająca wykształcenie muzyczne. Po rozpadzie TG–Cosey i Chris zdecydowali się na działalność w duecie CHRIS & COSEY, który zaprezentował repertuar oparty na transowych rytmach, często ocierający się w swojej estetyce o popularne rozwiązania stylistyczne muzyki dyskotekowej. Duet zdobył dużą popularność po obu stronach oceanu, kładąc jednocześnie podwaliny pod muzykę techno i elektro. Cosey próbowała również sił w solowych projektach, prezentujących z reguły występy parateatralne, łączące body art z elementami ambientu i nowoczesnego tańca. Największy sukces muzyczny osiągnęła materiałem z 1982 roku „Time To Tell”. W 2003 duet przybiera nową nazwę CARTER TUTTI, zmienia się również stylistyka muzyki, miejsce elektronicznych beatów znanych z okresu Chris and Cosey, zajmują ambientalne, mroczne tekstury elektroniczne wspomagane charakterystycznym dźwiękiem trąbki (vide TG) i namiętnym wokalem Cosey Fani Tutti. Będzie to pierwsza wizyta tych artystów w tej części Europy.

Projekt powołany do życia w 2001 przez animatorów sceny dark independent w Słowacji –Ryby i Lorda Saurona, właścicieli oficyny wydawniczej Aliens Prod znanych również z mrocznego projektu Oxyd. Ich muzyka to wyrafinowane połączenie atmosferycznych dark ambientowych pejzaży z charakterystyczną rytmiką współczesnego rhythm’n industrial.

Empusae to synonim intensywizmu, nie dającego się zamknąć w racjonalnych ramach mechano etnicznego rhythm noise. Empusae jest indywidualnym tworem Nicolasa Van Meirhaeghe, znanego także jako Sal –Ocin. Twórca zafascynowany - tak nowoczesną technologią jak i pozaeuropejskimi tradycjami ezoteryzmu - zawarł w Empusae rytm i hałas oraz echa różnych praktyk magicznych. Rytmiczne ciągi hałasu i bitu służą jako budulec rytuału. Dźwięki  maja stawać się narzędziem inicjacji, wprowadzeniem w trans odejścia od materii, ku transcendencji. Empusae to rytmiczny soniczny impuls, bodziec wyjścia poza ratio. Muzyka Empusae może być rytmicznym wyładowaniem i tanecznym jak i ambientowym dronem. Jego brzmienie wiedzie od podmiejskich wysypisk złomu ku przestrzeniom nieokiełznanej przez cywilizację, dzikiej natury. (WS)

Solowe przedsięwzięcie Jouni HAVUKAINENA – szwedzkiego kompozytora mrocznych i symfonicznych odmian muzyki postindustrialnej. Projekt założył w 1988 roku, choć pierwsze nagrania skomponował już 3 lata wcześniej. Zasłynął sprawnie opracowanym repertuarem zawierającym zwykle wielowątkowe aranżacje utrzymane w sakralnej stylistyce. Uwagę odbiorcy przykuł pompatyczną atmosferą przywołującą skojarzenia z biblijnymi opisami nadchodzącej apokalipsy, śmiercią i odrodzeniem. Był jednym z pierwszych wykonawców tworzących posępne, ambientowo – industrialne utwory muzyczne oparte na brzmieniu instrumentów klawiszowych i samplera. Jego dorobek został szybko dostrzeżony przez wiodących właścicieli industrialnych wytwórni płytowych Stalplaat oraz Cold Meat Industry, stając się na długi czas ich istotnym przedstawicielem i liderem artystycznym.

Job Karma traktuje industrial jako punkt wyjścia dla twórczej wolności, poszukiwań i nieograniczonych eksperymentów. Jako hasło, w którym mieści się zarówno przemysłowy hałas, wyszukany, wielowarstwowy ambient jak także taneczny beat. Muzyce Job Karma od początku przyświecała dewiza: zero ograniczeń. Charakterystycznym, z miejsca rozpoznawalnym aspektem muzyki Job Karma są brzmienia wydobywane z wiekowych generatorów niskich i wysokich frekwencji,fal sinusoidalnych. Wyjątkowe dźwięki urządzeń, które nie zostały zaprojektowane jako instrumenty muzyczne, łączy się z modulowanymi barwami starych analogowych syntezatorów. Utwory konstruowane są na pętlach, plamach, zlepach i ciągach. Integralnym elementem utworów Job Karma są sample wynalezione w archiwach jak i zarejestrowane przez samych artystów na różnych kontynentach. Przede wszystkim w północnej Afryce i w Azji Mniejszej. W transowych formach, rytuałach obrazu i dźwięku, twórczość Job Karma zespala miejski prymitywizm jak i odbija cywilizacyjne przeciążenie. Grupa zadebiutowała w 1997r. jako duet tworzony przez Macieja Fretta i Aurelisza Pisarzewskiego, którym na stałe towarzyszy artysta wizualny Arkadiusz Bagiński, wzbogacający koncerty o video pokazy autorskich filmów. Działalność muzyczna łączy się w jedno z aktywizmem popularyzatorskim. Członkowie Job Karma są także kuratorami festiwalu, w którym właśnie bierzemy udział. (WS)

Na tegorocznym WIF, grupa wystąpi ze specjalnym koncertem podsumowującym 20lecie działalności.

Krótkie występy MAAAA stanowią aneks do otaczającej nas rzeczywistości . Dźwięki emitowane przez Maaaa składają się ze ścinków komunikatów, odgłosów konfliktu, awantur itd. Stanowią dosłowny refleks skonfundowanej aktualności. Funkcjonujący od ponad dekady, indywidualny projekt Sergeja Hanolaiena ewoluował od krótkich, gwałtownych ataków hałasu do form złożonych. Aktualnie Maaaa to wielowarstwowe bloki skoncentrowanej informacji plus noise.Oparta na zniszczonych pętlach taśmowych, wzmocnionych dźwiękach obiektów fizycznych oraz nagraniach terenowych, współczesna muzyka konkretna. (WS)

Legendarna kreacja Stevena Stapletona jest żywym przykładem absolutnej  wolności  w sztuce.  Imperatywem jest stuprocentowa anarchia, z której wydobywa się wartość. Nurse With Wound to niezwykle owocny popis antyschematyzmu, łamania wszelkich ograniczeń czy recept. Abstrakcyjna muzyka antystrukturalna, jakże jednak odmienna od tuzinów, współczesnych nam poszukiwaczy „nowości”! Steven Stapleton jest jednym z magów ezoterycznej sceny angielskiej, mającej swoją kulminację w latach 80. To, co od tego czasu wydarzyło się pod nazwa Nurse With Wound jest wprowadzeniem w życie postulatów surrealizmu i dadaizmu. NWW jest jakby audialną wersją surrealistycznej zabawy cadavre exquis. To właśnie to, co Lautréamont opisywał jako przypadkowe spotkanie maszyny do szycia z parasolem, na stole sekcyjnym. O muzyce NWW można powiedzieć wszystko, lecz nigdy nie da się jednoznacznie zaszufladkować tego, co wyprawia Steven Stapleton. Całkiem często, gwałt na schematach prowokuje stworzenie w NWW czegoś na kształt anty przeboju.  Nietrudno znaleźć takie momenty na płytach NWW. Nikt nie odbierze NWW miana klasyka anty muzyki czy też anty sztuki. W tym przypadku oznacza to sztukę najwyższej próby. (WS)

Lista muzyków współpracująca z NWW jest imponujaca: Foetus, Tony Wakeford, Andrew McKenzie/ The Hafler Trio, Jim O'Rourke, William Bennett/ Whitehouse, Annie Anxiety, John Balance /Coil, i regularnie David Tibet/Current 93.
Zespół występuje na żywo niezwykle rzadko a każdy live performance to niezapomniane doświadczenie nie tylko dla otwartych umysłów. 

Niezależny artysta od ponad 10 lat pracujący z materiałami dźwiękowymi, muzycznymi, fotograficznymi i video, jak również z elementami angażującymi publiczność (interaktywnymi) i powiązanymi z lokalnym kontekstem. Jego prace, zrealizowane pod pseudonimami Autokontrast, Autopoieses, Bizz Circuits, Klimek, Random Inc poświęcone są tematyce wykorzenienia, ojczyzny i uchodźtwa, nie-miejsc, miejskich biotopów, archiwów muzycznych i muzyki komputerowej.