XXIII WROCŁAW INDUSTRIAL FESTIVAL

Massimo Magrini, utalentowany muzyk i inżynier nowych technologii, już od wielu lat prowadzący swój sztandarowy projekt Bad Sector, jest osobą zafascynowaną nauką oraz wszelkimi elektronicznymi dźwiękami i instrumentami. Dzięki wieloletniemu doświadczeniu i zdobytej edukacji w dziedzinie muzyki komputerowej, Magrini zasłynął z tworzenia własnych, nowych instrumentów – zarówno cyfrowych, jak i analogowych – które wykorzystuje potem w nagraniach projektu. Kompozycje Bad Sector opisuje się jako mieszankę ambientu, noise, minimalu i muzycznego eksperymentu. Sam artysta określa tworzone przez siebie dźwięki jako głęboko nasycony emocjami, mroczny ambientowy noise. Zainteresowania artysty są wyraźnie widoczne w tytułach albumów i utworów i podejmowanych przez niego tematach – mikrobiologia, matematyczne algorytmy, fizyka kwantowa czy eksploracja przestrzeni kosmicznej. I dlatego w nagraniach Bad Sector możemy odnaleźć przeróżne dźwięki – fale i sygnały radiowe, szumy transformatorów wysokiego napięcia, przekazy sond kosmicznych i wiele innych. A to wszystko w umiejętny sposób wplecione w pełne harmonii, dronowe strumienie dźwięków. Muzyka Bad Sector jest krańcowo bogata – skrząca się milionem detali na minutę, gdzie każdy pojedynczy klik lub elektryczny mikrotrzask jest dźwiękowym odpowiednikiem pojedyńczej molekuły lub atomu. Czasem jest to muzyka wyciszona, wręcz delikatna i eteryczna, pozbawiona mroku i agresji, innym razem potrafią wynurzyć się z niej bardziej złowróżbne i ciemne elementy

Cindytalk to eksperymentalna grupa muzyczna, której liderem jest szkocki artysta Gordon Sharp – jedyny stały członek istniejącego już od prawie trzydziestu lat zespołu. Słynący ze swojej nie tylko muzycznej radykalności muzyk (jest też wojującym transseksualistą) zasłynął między innymi kolaboracją z Cocteau Twins i jako jeden z muzyków This Mortal Coil. W latach 80-tych i 90-tych brzmienie grupy było zdefiniowane przez przełamane rockowe struktury i abstrakcyjne dźwięki fortepianu, u progu nowego tysiąclecia nastąpił zwrot w stronę mrocznych komputerowych dźwięków z odsunięciem wszelkiej melodii i konwencjonalnych tekstur dźwiękowych na tło.

Formacja powstała w 1982 roku z inicjatywy Gordona Sharpa i Davida Clancy'ego z popiołów pozostałych po rozpadzie edynburskiej post punkowej grupy The Freeze. Wkrótce po przeprowadzce do Londynu, członkowie Cindytalk rozpoczęli pracę nad swoim debiutanckim albumem zatytułowanym Camouflage Heart, wypełnionym zdecydowanie mroczniejszymi i bardziej połamanymi dźwiękami niż te, które były znane z ich wcześniejszego zespołu. W 1983 roku do grupy dołączył John Byrne, który w znaczny sposób wpłynał na nowe brzmienie grupy. W tym samym roku Sharp nagrał wspólną sesję z Cocteau Twins dla samego Johna Peela, co zaprowadziło go do poznania założyciela 4AD Ivo Watts-Russela, który zaprosił go do udziału w nagraniu debiutanckiego mini-albumu This Mortal Coil pod tytułem Sixteen Days/Gathering Dust. Został też jednym z trzech wokalistów na debiutanckiej płycie pełnometrażowej tej super-formacji, gdzie użyczył swojego głosu w utworach Kangaroo, Fond Affections i A Single Wish. W tym samym czasie Camouflage Heart zebrał pozytywne recenzje i zyskał spore uznanie w brytyjskiej prasie muzycznej. Krótko po wydaniu tej płyty Clancy opuścił zespół, a jego miejsce zajęło rodzeństwo Alex i Debbie Wright. Monumentalny album In This World nagrywany był przez 3 następne lata – były to dwie wydane równocześnie płyty noszące ten sam tytuł, jednak zawierające inny materiał. Podczas tego okresu grupa rozpoczęła współpracę z artystą filmowym Ivanem Unwinem i zaczęła komponować muzykę dla niektórych z jego dzieł. To doprowadziło Cindytalk do stworzenia ścieżki dźwiękowej do filmu Unwina zatytułowanego Eclipse: An Amateur Enthusiasts Guide to Virus Deployment, która bazowała na fortepianowych improwizacjach i eksperymentach, wywodzących się z muzyki konkretnej i abstrakcyjnej. Do specyficznego brzmienia tego materiału przyłożył się inżynier dźwięku i producent David Ros, który od tej pory stał się aktywnym członkiem grupy. W 1991 roku ujrzało światło dziennie czteroutworowe wydawnictwo Secrets and Falling – w tym okresie zespół stał się już bardziej kolektywem, gdzie współpracowali ze sobą zarówno obecni muzycy zespołu (jak nowi w składzie Kevin Rich i Darryl Moore) jak i przeszli – powracił między innymi John Byrne. W 1995 roku ukazała się Wappinschaw, kolaboracja ze szkockim artystą i pisarzem Alisdairem Grayem, który czytał na niej fragmenty swojej powieści Lanark. W tym samym okresie powstaje też poboczny, technoidalny projekt Sharpa pod nazwą Bambule. Po okresie aktywności z Bambule Sharp zdał sobie sprawę, że jego udział w kulturze soundsystemów odciągnął go znacznie od Cindytalk i zabrał się do przygotowania nowego materiału ze swoją podstawową formacją. Singiel Transgender Warrior z 2003 roku wychodzi nakładem Klang Galerie i znaczy drogę w kierunku bardziej abstrakcyjnych obszarów rytmicznych, tonalnych i noise. Sharp przenosi się w 2004 roku do Japonii, gdzie pracuje nad rożnymi projektami, tam tez nagrywa The Crackle of My Soul, dzieło dźwiękowej poezji, gdzie centralne miejsce stanowi eksperyment z praktyczną nieobecnością melodii. W lecie 2005 roku po powrocie do Londynu Cindytalk rozpoczyna pracę nad nowym albumem zatytułowanym In A World Without Hope. Nowy album Cindytalk Up Here in The Clouds ukazał się nakładem Editions Mego. Kojelny album – Hold Everyting Dear ukazał się w  2011.

Na WIF 2024 grupa wystąpi w składzie: CINDER + THIGPAULSANDRA (COIL)+ MASIMO PUPILLO (ZU)

Jakub S. Od lat aktywny jako dj, recenzent, osoba odpowiedzialna za wizualizacje dla wielu okołoindustrialnych projektów. Współpracował z niszowymi mag. muzycznymi. Twórca jednoosobowego projektu CITIZEN, zina PATOGEN. Propagator synkretyzmu kultury dubu z ruchem industrialnym. Jego sety to wypadkowa rytmicznego hałasu i niskich pasm basu, wytwarzając atonalny miejski rytuał. Supportował między innymi koncerty COPH NIA, XOTOX, TROUM, P.A.L, CONTROL.

Współzałożyciel cyklu imprez SDGE oraz KoldHaus w Łodzi. Od kilkunastu lat intensywnie działający na scenie dark independent w Polsce i goszczący na imprezach oraz festiwalach w całym kraju. Pasjonat zimnego tańca, depresyjnej dyskoteki i mechanicznych potańcówek.

Istniejący od 1983 roku Illusion of Safety to autorski projekt Daniela Burke, w ramach którego prezentuje swoją solową twórczość, często też jednak działając w konfiguracji z innymi artystami. Dorobek muzyczny projektu to ponad 20 albumów, które ukazywały się nakładem takich wytwórni, jak Complacency, Die Stadt, Experimedia, Odd Size, Silent, Soleilmoon, Staalplaat, Tesco i Waystyx. Na przestrzeni swojego istnienia Illusion of Safety zagrało ponad 300 koncertów w Europie i Ameryce Północnej.

Projekt jest określany jako wypadkowa ambientu, post-industrialu, muzyki elektroakustycznej, noise, kolaży dźwiękowych, improwizacji i power electronics – muzycy nie chcą ograniczać swojej twórczości do zaledwie jednego stylu czy metody twórczej. Niechęć do artystycznej stagnacji powoduje to, że dźwiękowy charakter i emocjonalna substancja muzyki projektu żyją i z każdą płytą czy koncertem, zmieniają się i ewoluują.

Dan Burke obecnie wykorzystuje tradycyjne instrumentarium, elektronikę, kompozycję komputerową, technikę samplowania i amplifikowane urządzenia do manipulacji materiałem dźwiękowym Wykorzystuje improwizowane i uprzednio skomponowane struktury operujące sonicznym tworzywem, który igra z pamięcią muzyczną jednostki i stymuluje percepcję – efektem jest konglomerat połamanych dźwięków, zaburzonej atmosfery i czystego, nieprzefiltrowanego przez inne instancje piękna, które w swojej istocie ewokuje świadomość niewysłowionego.

Zamierzeniem artystycznym Illusion of Safety jest aktywacja różnych wariantów percepcji, by dzięki temu udało się doprowadzić odbiorców do bezpośredniego dostępu do ich psychiki i emocji, do wywołania poczucia nieskończoności by dzięki temu móc odnieść się do świadomości konieczności równowagi i zgłębienia natury powszechnej dychotomii.

Mirosław Matyasik (C.H.DISTRICT, GODZILLA) od przeszło 20 lat czynnie działający na polskiej scenie niezależnej w swojej nowej odsłonie. Czerpiąc garściami z klasyki muzyki industrialnej oraz penetrując współczesne brzmienia elektroniczne jako LARMO zaprasza do ekstremalnej wyprawy przemysłowymi szlakami Górnego Śląska gdzie żyje i tworzy. Po kilku mniejszych wydawnictwach i wielu entuzjastycznie przyjętych występach w maju 2024 nakładem Zoharum Records ukazał się pełnowymiarowy album LARMO - "ALARM" 12 mocnych numerów opartych na masywnym brzmieniu, mechanicznej rytmice charakterystycznej dla cięzkiego industrialnego grania z elementami noise czy bass music. Płyta spotkała się z bardzo dobrym odbiorem wśród słuchaczy i recenzentów zarówno w kraju jak i zagranicą. Dla fanów ANT-ZEN, HANDS, INSTRUMENTS OF DISCIPLINE czy OHM RESISTANCE. LARMO MEANS NOISE

Zespół powstał w połowie lat 90. XX wieku na gruzach legendarnego czeskiego projektu Střední Evropa.  Początkowo skupiali się głównie na występach na żywo. Na przełomie millenium nagrali swój pierwszy album studyjny „The One”, a w 2006 roku kolejny „Badluck”. W 2010 roku supportowali  legendę gatunku Atari Teenage Riot. Skład zespołu ostatecznie się ustabilizował. Gdy Jana von Habczak, stała się twarzą zespołu, przyjmując rolę wokalistki i frontmanki , a DJ Narco Polo, przejął  kontrolę nad beatem i elektroniką skład zespołu ostatecznie się ustabilizował. Po 17 lat od wydania Badluck, wspólnie z Danielem Rodny, pionierem czeskiej sceny electro, nagrali trzeci  studyjny album Keep Music Evil (2024).

Elektro-industrialne duo z Łodzi, w obecnej formie działające od czerwca 2023 roku. Zapoczątkowane jako solowy projekt, teraz wzmocnione brzmieniem żywej perkusji oraz samodzielnie skonstruowanym żelaznym instrumentarium.

Brudny, postindustrialny krajobraz miasta wymieszany z wściekłością Electronic Body Music. Monumentalne melodie i wołanie o sprawiedliwość. Szorstkość sampli i perkusjonaliow w nierozerwalnej symbiozie z tęsknymi, syntezatorowymi melodiami. Inspiracja klasycznymi dokonaniami nurtu EBM wymieszana ze współczesnością dark electro ostatniej dekady. Agresja kontra melancholia, trzask i zgrzyt naprzeciw gładkości - wszystko pieczołowicie zbalansowane, zawarte w jednym tworze.

Projekt Petrolio powołał do życia w 2015 roku włoski artysta Enrico Cerrato. Wcześniej muzyk udzielał się  na scenach: metal (Infection Code), industrial (Gabbiainferno) i jazz/noise/punk (Moksa). Debiutancki album Petrolio „Di Cosa Si Nasce” ukazał się w kwietniu 2017 roku. Petrolio występował na żywo w Wiedniu, Pradze, Augsburgu, Tybindze i Zurychu. W styczniu 2018 roku wydał nową EP zawierającą trzy piosenki stworzone na potrzeby występu z współczesną artystką teatralną Angelą Teodorowsky.

S.T.A.B. narodził się tuż po śmierci Marco Corbelli z Atrax Morgue jako hołd dla jego wizji, pozostaje pod wpływem takich artystów jak Brighter Death Now, CON-DOM, Genocide Organ, Anenzephalia i <SPK>.S.T.A.B. zaczął się rozpędzać po 2010 roku, wtedy to zrodziła się długa i owocna współpraca z Unrest Productions, zwieńczona  trylogią „Perdition” wydaną na 3 kasetach. Najnowszy album Funerals wydany został w kultowej wytwórni Old Europa Cafe. S.T.A.B. współpracował również z innymi artystami, takimi jak SHIFT i AM NOT! Koncertował głównie w Wielkiej Brytanii i Europie. S.T.A.B. to wizja Keith’a Finnan’a. Jak mówi sam artysta : S.T.A.B. nie ma żadnego politycznego ani religijnego przesłania, dogmat pozostawiam innym!

Sonar powstał w 1996 jako projekt Dirka Ivensa (Dive / The Klinik / Absolute Body Control) oraz Patricka Stevensa (Hypnoskull). Ich muzyka to rytmiczny, energetyczny noise wkomponowany w mroczne przestrzenie dźwiękowe, tworzony przy użyciu zarówno instrumentów analogowych jak i elektronicznych. W 1998 Patrick opuścił zespół jego miejsce zajął Eric van Wonterghem (Monolith / Insekt / Absolute Body Control). Dźwięki Sonar przypominają pracujące maszyny lub warkoczące samoloty. Muzycy postawili sobie za cel poruszyć słuchacza w zupełnie inny niż dotychczas sposób, sprawić, że zapomni się w hipnotycznym beacie. To prosty dźwięk, który zahacza o klasykę industrialu, idąc też krok dalej – to porażająca dawka dynamiki, przesterowanej elektroniki, po prostu „industrial do tańca”.

Trepaneringsritualen po szwedzku oznacza „rytuał trepanacji” i taka właśnie jest muzyka powołanego do życia w 2008 roku projektu, który dumnie wykorzystuje to zestawienie słów jako swoją nazwę – agresywna, powolna, ciężka, bardzo cielesna i o wyraźnym rysie psychofizycznym. Stojący za nim Thomas Martin Ekelund potrafi kreować brutalne i mroczne dźwięki, nie stosując tak banalnych zagrań, jak ciągłe przyspieszanie rytmu – zamiast tego nieustannie dokonuje zniekształceń własnego, głęboko gardłowego głosu, poddając go ciągłym zapętleniom i miksując go z powolnym, industrialnym rytmem. Muzykę projektu zwykło określać się jako skrzyżowanie estetyk power electronics i death industrialu, jednak od strony ideologicznej i tematycznej daleko mu od innych przedstawicieli tych nurtów – teksty Trepaneringsritualen nie dotyczą krytycznego spojrzenia na współczesny świat, okrucieństwo i bezduszność polityki, lecz czerpiąc inspirację z takich formacji jak Zero Kama, Current 93, Brighter Death Now czy Psychic TV, poruszają tematy religii, magii, okultuzmu i ukrytych pokładów ludzkiej świadomości. Mając na uwadze zakres zainteresowań wyrażonych muzyczną formą i mroczny anturaż Ekelunda, formacja wydaje się być pomostem pomiędzy skandynawskim black metalem a rytualnym industrialem i ambientem kojarzonym ze szwedzką wytwórnią Rogera Karmanika Cold Meat Industry.