Irmina Rusicka

Punktem wyjścia dla pracy Rusickiej i Lecnima jest postać Ludwika Guttmanna, neurologa szpitala żydowskiego w Breslau, a po wojnie twórcy idei i założyciela paraolimpiady. Z jego inicjatywy odbyły się pierwsze, towarzyszące Igrzyskom Olimpijskim w Londynie w 1948, zawody sportowe dla weteranów z urazami rdzenia kręgowego. Parafrazując oficjalne hasło Igrzysk artyści odnoszą się do etosu samodoskonalenia i konkurencyjności w momencie, w którym paradygmat nieograniczonego wzrostu i logika wiecznego przyspieszenia zaczynają być kwestionowane. Uporczywe odbijanie piłki o ścianę może być odczytane jednocześnie jako wyraz frustracji i nudy, jak i siły i fizycznej sprawności. W jednoosobowym ćwiczeniu zespołowego sportu ujawnia się napięcie pomiędzy odrębną jednostką a grupą, którą mogą być 'my' lub 'oni'. Rusicka i Lecnim niejednoznacznie traktują tu także tradycyjne role płci i relacji siły w związkach – to kobieta dyryguje kopaniem, tym swoistym treningiem agresji i stereotypowej męskości, a jednocześnie przystosowywaniem do rywalizacji.