XVIII WROCŁAW INDUSTRIAL FESTIVAL

W przeciwieństwie do wielu powtarzalnych, ocierających się wręcz o banał, projektów eksploatujących tworzywo power electronics, Am Not natychmiast zwraca uwagę swoją jakością. Na powodzenie kierowanego przez Tamona Miyakita tworu składa się świadomość medium, właściwe proporcje oraz precyzja – jakości dość rzadkie w przestrzeni radykalnego power electronics. Am Not rozpoczął  swoją działalność w 2010 w Londynie, pod skrzydłami specjalizującej się w tej estetyce firmy Unrest Productions. First Morbid Vibrations i Unpunished stanowiły oryginalną ofertę wykraczającą poza schemat, z którym musi walczyć chyba każdy, posługujący się językiem noise. Am Not to umiejętnie skomponowana, dawkowana z precyzją ekspozycja gniewu, ideologicznego sprzeciwu. Immanentnym składnikiem są pozbawione przypadku i nonsensu video montaże. Efektem jest solidny i pozbawiony mielizn audiowizualny materiał eksplozywny. Twórczość Am Not usytuować można w orbicie projektów takich jak Anenzephalia czy Genocide Organ. Na ostatniej kasecie, zatytułowanej Incursions, pojawia się sam Hermann Kopp.
[ws]

Tybetańska muzyka rytualna nie zajmuje się emocjami doczesnej indywidualności, lecz wiecznie obecnymi, bezczasowymi jakościami życia uniwersalnego, dla których osobiste radości i smutki nie istnieją. Dzięki niej odczuwamy jedność ze źródłami rzeczywistości w najgłębszych pokładach naszej istoty. Kontemplatywna, medytacyjna i pełna przestrzeni muzyka Contemplatron łączy elektroniczne struktury dźwiękowe z brzmieniami akustycznymi (gongi, dzwonki, bębny). Contemplatron związany jest nierozerwalnie z praktykami buddyzmu, przenosi w język muzyki inspiracje lekturą Tybetańskiej Księgi Umarłych i stanowi dźwiękową realizację powyżej zacytowanego ustępu.
[ws]

Croatian Amor to osobisty projekt Loke Rahbeka, funkcjonujący w ramach jego firmy Posh Isolation. Pokrewny i personalnie związany z Damien Dubrovnik. Od noise i pokrewnych gatunków, Croatian Amor odchodzi jednak dalej, w przestrzenie muzyki bardziej wyrafinowanej. Muzyczny intuicjonizm Loke Rahbeka oraz zapraszanych do udziału w kolejnych zamierzeniach gości, to niezidentyfikowany, pozaracjonalny muzyczny świat, na który składa się cisza, dźwięk i przestrzeń oraz wszystko co istnieje pomiędzy. Wyszeptane piosenki, melodeklamacje - quasi sakralna muzyka syntezatorowa, aż do eterycznego ambientu. Nikt nie wie jak wyglądać będzie kolejne ujawnienie Croatian Amor.
[ws]

Związany z labelem Zoharum, Dren tworzą pochodzący z Trójmiasta Natt i Akton. Projekt powstał na początku 2018. Nisko brzmiący, zarówno dronowy jak i basowy album Time and Form, jawi się jak starannie skonstruowany streamem wielu wpływów. Eklektyzm technicznej muzyki Dren zawiera dalekie odniesienia do drum’n’bassu i breaks. Zauważalne są także dalekie echa twórczości Photek czy muzyki z Warp Records. Studyjnym realizacjom Dren udaje się zahipnotyzować słuchacza, otoczyć go dusznym brzmieniem, prowadzić przez ciemne, monochromatyczne labirynty. Jak Dren sprawdzi się w sytuacji live, w obliczu wymagającej publiczności Wrocław Industrial Festivalu dowiemy się niebawem.
[ws]

Nikt nie wie kim są i jak wyglądają. Trzej zamaskowani  muzycy Geography Of Hell pozostają nierozpoznani mimo coraz większej obecności na scenie industrial. Anonimowy kolektyw związany jest z Hospital Productions od 2017. Swój brudny  apokaliptyczny power industrial, opatrują nazwami miejsc wielkich katastrof, kryzysów i zbrodni XX wieku. Bezlitosne, okaleczone brzmienia przywołują obrazy miejsc tragedii z wieloma ofiarami. W historii XX wieku nazwy te kojarzą się właśnie z hell on earth. Recepcji twórczości Geography Of Hell permanentnie towarzyszyć powinno pytanie: czy są to tylko soundtracki przeszłości?
[ws]

Zespół Jude pojawił sie w połowie lat 90. Od początku zespół szokował muzyką, wyglądem i zachowaniem, skrajną odmową przyporządkowania się regułom jakiejkolwiek sceny. Najbliższe były im wątki kultury industrialnej, najradykalniejsze nurty punk i hardcore. Nazwa, wygląd, logotypy, oraz ściśle monochromatyczna estetyka nawiązująca do wzorców wypracowanych przez Laibach czy Test Dept stanowiła ewenement w kontekście polskiej kultury alternatywnej. Od samego początku projekt Jude jednoznacznie łączy sie z wyjątkowym na mapie Polski postprzemysłowym miastem Łódź. Twórczość Jude można określić refleksem upadku i totalnego samobójstwa tego miejskiego organizmu. Większość członków grupy wywodzi się z terenów zajmowanych w czasie II Wojny Światowej przez Litzmannstadt Getto. Jednymi z najważniejszych wątków twórczości są II Wojna Światowa, napięcia zimnej wojny oraz dziedzictwo europejskich totalitaryzmów. Chropowata estetyka grupy obejmuje obrazy postsocjalistycznej ruiny Łodzi , jest odbiciem patologii i dysfunkcji bezpośredniego otoczenia twórców. Od startu ekspresją Jude była surowa nawałnica tak chaotycznego jak i uporządkowanego hałasu, wzbogaconego quasi zwierzęcym skowytem wokalisty. Podstawowe instrumentarium obejmowało gitary, metalową perkusję z beczek i blach oraz podkłady z kaset. Zespół szybko stał sie sensacją sceny niezależnej, mający nieprzejednanych wrogów jak i zwolenników. Począwszy od nazwy, image, haseł aż po deklaracje - Jude wzbudzał ostre kontrowersje. Ekstremizm nie przysparzał grupie sympatyków a publiczne wystąpienia niejednokrotnie kończyły się utarczkami z publicznością i aktami przemocy. Radykalizm Jude spotykał się z odrzuceniem i bojkotem. Gwałtowne pokazy na granicy fizycznej konfrontacji, atak nieprzyjaznych dźwięków i obrazów video, iskry szlifierek czy wiertarek - koncerty Jude stały sie legendarne. Zbyt dzicy i destrukcyjni by pasować do schematów akademickiej muzyki noise czy sceny eksperymentalnej, zbyt antymuzyczni by zyskać szerszą akceptację wśród słuchaczy piosenek. Po okresie sturm und drang nie zostało wiele: dwie kasety Ultimate Obedience [1997] i Sickness Bag [1998]. W swojej pasji niszczenia i nienawiści artyści eksplodowali, szokowali ale zaniedbali także dokumentację swoich ówczesnych dokonań. Do dzisiaj, dla łódzkiego zespołu muzyka jest jedną z platform wyrazu. Ich aktywność obejmuje także video art, akcje plastyczne, wystawy, druk plakatów i ulotek. Za sprawą układu z Requiem Records w ostatnich latach ukazały się premierowe materiały Jude: Stat, Pigment oraz reedycja debiutanckiego albumu Ultimate Obedience, który ukazał sie na niskonakładowej kasecie pod koniec lat 90. Upór, samooborona i desperacja - to motory napędzające Jude. Mimo zmiennych losów, czasów zastoju jak i nadaktywności, zespół nadal funkcjonuje jako żywy twór w akcji.

Połowa radykalnego power elektronicznego duetu Kevlar eksponuje równie dojrzałe podejście do materii dźwiękowo ideologicznej. Tak jak Kevlar, Kontinent związany jest z londyńska wytwórnią Unrest Productions. Podczas gdy ostatnie produkty Kevlar wypełnione były wątkami krajowymi, obrazami związanymi bezpośrednio z polskim krajobrazem konfliktu, Kontinent wydaje się bardziej uniwersalny, wymierzony w szersze spektrum zgnilizny dzisiejszego świata. Kontinent to poważna amunicja w służbie mierzenia się z aktualnym przeciążeniem cywilizacyjnym. Demonstracja i bezkompromisowy komentarz. Jadowity sound i audiowizualny atak na medialną i bezpośrednio namacalną rzeczywistość. Blok hałasu i obrazu  generowany przez Kontinent stanowi idealny soundtrack dla kultury wyczerpania i zmierzchu, w której przyszło nam żyć. 
[ws]

Muzyka Lustmord od zawsze posiada moc przenoszenia w odmienne wymiary. Pochodzący z Walii Brian Willams jest przedstawicielem klasycznego ruchu industrial z końca lat 70. Zaczynał w kręgu twórców związanych z Industrial Records, współpracował z SPK, Chris and Cosey jako CORE czy Creative Technology Institut.  Stworzył także własny label Side Effects. Nikomu z czytających nie trzeba chyba uzasadniać totalnej wagi jego dojrzałych albumów, takich jak Heresy; The Place Where the Black Stars Hang czy The Monstrous Soul. Ich jakość oraz siła oddziaływania jest nie do przecenienia, nawet dziś, w czasach które dewaluują każdą sztukę. Od dłuższego czasu, prominentny twórca cieszy się wielkim sukcesem, także jako sound designer w Hollywood, do którego został sprowadzony przez Graeme Revella z SPK. Obok wysokiej klasy, płodnej twórczości pod mianem Lustmord, Briana Williams regularnie komponuje muzykę do filmów oraz gier komputerowych. Osobista otchłań Lustmord nie stoi w miejscu. W ostatnich latach jego muzyka z podziemnych lochów wydostała się na powierzchnię. Nie oznacza to bynajmniej rozjaśnienia muzycznej palety. Tak jak niegdyś zionęła z wnętrz zrujnowanych katedr, mrocznych lochów, podziemnych labiryntów i zimnych bunkrów, dziś inspiracją dla sonisfery Lustmord są bezludzia, pustynie - miejsca bezlitosnej natury - niebezpieczny interior Ameryki. Od kilkunastu lat Brian Williams zaczął występować publicznie. Jego wystąpienia spotkały się z entuzjastycznym odzewem. To co wydobywa ze swojego niewielkiego power booka jest monumentalne demoniczne i przytłaczające. Posiada siłę którą można nazwać niszczycielską i przytłaczającą, która potrafi jednako szczodrze inspirować i obdarzać mocą. 
[ws]

Lustmord jest zdecydowanie najważniejszym i najbardziej uznanym muzycznym przedsięwzięciem szkockiego muzyka, inżyniera dźwięku i kompozytora muzyki filmowej Briana Williamsa. Często uznaje się, że założony w 1980 roku Lustmord jest pierwszym w ogóle projektem dark ambient w historii, a płyta zatytułowana Heresy z 1990 roku została okrzyknięta kamieniem milowym dla całego gatunku.

Dla Briana Williamsa właściwie każdy dźwiękowy materiał jest środkiem do tworzenia jego atmosferycznej, mrocznej muzyki. W swoich utworach wykorzystuje nagrania terenowe z krypt, katakumb, jaskiń, rzeźni, schronów, kopalni, katedr czy sygnały z przestrzeni kosmicznej, które umiejętnie łączy z rytualnymi inkantacjami i rogami tybetańskimi. Zabiegi, którym poddaje wszelkie dostępne (choć starannie przez niego wyselekcjonowane) zjawiska akustyczne, wzbogaca cyfrowymi efektami basowymi i tak tworzy absolutnie wzorcową, mistrzowską wersję dark ambientu.

Lustmord współpracował między innymi z Tool, The Melvins, Chrisem & Cosey (Throbbing Gristle), SPK, Jhonnem Balance (Coil), Paulem Haslingerem (Tangerine Dream), Robertem Richem, Clock DVA, Current 93 oraz Nurse with Wound. Jest również członkiem grupy Puscifer, stworzonej przez Maynarda Jamesa Keenana, wokalistę grup Tool i A Perfect Circle. Remiksował dla Tool, Jarboe (Swans), Venetian Snares, Lori Carson, Mortiisa, Isis, Puscifer i zespołu Nadja. Pracował przy tworzeniu ścieżek dźwiękowych do 44 hollywoodzkich filmów (np. „Kruk” i „Underweorld), a wykreowane przez niego efekty dźwiękowe pojawiły się również w wielu grach wideo.
[rj]

Negativland nigdy nie rozpowszechniał muzyki, mogącej zostać określona jako industrial. Rola jaką w kulturze industrialnej pełni eksperyment, kulturowy sabotaż, pranking, sprytna gra na granicy dozwolone / niedozwolone oraz skrajny anty autorytaryzm sytuuje jednak Negativland jako zjawisko bliskie uczestnikom (tak artystom jak i publiczności) Wrocław Industrial Festival. Negativland stanowi stuprocentowo amerykański konstrukt, łączący culture jamming, spoken word performance, nowa alternatywną elektronikę z kulturą ludową. Dźwięki przechwytywane, krojone, klejone, zniekształcane i dekontektualizowane , zespolone są teoretyczną refleksją. Bronią Negativland jest ironia i kpina. Trudno wyróżnić jedną płytę Negativland, klasyczne to A Big 10-8 Place; Points; Free czy Escape From Noise. Każdą wypełnia pastiszowy kolaż monologów, komunikatów, reklam, programów edukacyjnych, fragmentów piosenek ludowych, dziecięcych; montaż fragmentów audycji radiowych, hałasów i dźwięków znalezionych. Brzmią one jak elokwentne, pełne skrzywionego humoru i gier językowych, publicystyczne słuchowiska. Multimedialny kolektyw Negativland (Richard Lyons, Mark Hosler, Peter Conheim) był pionierem samplingu, cut-ups i eksperymentów z taśmami. Już na początku lat 80. podjął przewrotną grę z przemysłem rozrywkowym, reklamą i korporacyjną identyfikacją wizualną. Artyści zajęli się tematyką copyrightu, plagiaryzmem oraz nadużyciami egzekucji praw autorskich. Wielką cezurą w losach Negativland były konsekwencje wydania płyty zatytułowanej U2. Reakcja Island Records ukazała dokładnie monstrualność popowej firmy rozrywkowej, podającej się za alternatywną. Afera nie zaszkodziła Negativland, którzy już wcześniej poddawali ośmieszającej analizie, przedrzeźnianiu inne firmy czy osoby publiczne. Kolosalna reakcja managementu U2 stała się katalizatorem wielkiej popularności Negativland. Koncept zyskał sławę oraz naśladowców w wielu kręgach współczesnej kultury. W ostatnich latach aż 3 członków Negativland odeszło, jednak Negativland ma zamiar wystąpić na WIF i jest to dużą sensacją!
[ws]

Sex Gang Children należy do pionierów i współtwórców zjawiska nazywanego goth, które w swojej pierwotnej formie stanowiło kolejną fazę eksplozji punk. Styl szybko stał się jedną z wielkich atrakcji, które wydała Anglia w ostatnich dekadach ubiegłego wieku. Sex Gang Children stanowili integralną część sceny związanej z legendarnym londyńskim klubem Batcave, która zdefiniowała zjawisko. Na niepowtarzalny klimat muzyki Sex Gang Children złożyła się ekscytująca kombinacja demonicznego post punk, new wave, piosenki kabaretowej z ludowymi kupletami. Teatralność, ewokowanie tragigroteski i horroru, wymieszane z objawami śródmiejskiej apokalipsy; niepokojący, wielomanieryczny, niemożliwy do podrobienia głos Andiego oraz soczysta i barwna muzyka składały się na rewelacyjny manifest realnego gotyku. Najpełniejszy wymiar Sex Gang Children zyskał właśnie na albumie Song and Legend. Wydana w 1983 roku płyta zasłużyła w pełni na miano esencjonalnej. Niedługo później kapitalny band padł ofiara rywalizacji i rozłamów, po których zaginął w mrokach przeszłości, rozpoznany jedynie przez nielicznych. Mimo raf i przeszkód, Sex Gang Children przybierał różne wymiary i dalej funkcjonował w wielu składach. Andi Sex Gang prowadził też ożywioną działalność solową. Prymarny Sex Gang Children przywołano na nowo, gdy w ostatnich latach zaczęto przypominać sobie o pięknej muzyce z przeszłości. Wartości legendarnego pomysłu dowodzi chociażby fakt, że  podczas kilkudziesięciu lat od rozbłysku i względnego zmierzchu, nigdy nie powstała grupa, która choćby w części przypominała pierwotny Sex Gang Children.
[ws]

Tego nie da się zamknąć w pojęciach typu grupa, zespół.  Test Dept to zjawisko, które swoim aktywizmem, pomysłami, całym twórczym potencjałem mógłby obdzielić tuzin innych  projektów. Od początku zespół pochodzący z londyńskiego New Cross wyznaczył standardy i wypracował ikoniczny wizerunek militant industrial. Sile wyrazu Test Department służyło absolutne sprzężenie sfer muzycznej i wizualnej. Na obraz Test Dept składały się post punkowe, industrialne, surowe wzorce które mieszały się z neokonstruktywistycznym etosem i quasi-suprematystyczną ikonografią. Tak jak awangardowe grupy artystów pierwszej połowy XX wieku, Test Dept był multimedialną maszyną, mającą na celu zmieniać świat wokół. Postawili na totalna moc i nie znający żadnych limitów, stuprocentowy aktywizm. Industrialny tyrteizm Test Dept łączył nowatorstwo formalne (użycie metalu, elektroniki, stalowy rytm i bit)  z absolutnym zaangażowaniem politycznym. W Anglii początku lat 80. oznaczało to totalny sprzeciw wobec polityki Margaret Thatcher i Torysów, walkę o prawa pracowników likwidowanego przemysłu ciężkiego oraz krytyczny komentarz pogrążonego w konfliktach i transformującego się Zjednoczonego Królestwa. Zespół – pionier, zarówno estetyki jak i brzmienia industrial, wydał wówczas klasyczne dziś pozycje jak Beating The Retreat czy Unnaceptable Face Of Freedom. W kolejnych pracach np. Good Night Out,  Pax Britannica czy Goddodin totalna krytyka systemu przybierała formy radykalnych projektów audiowizualnych. Potencjał krytyczny Test Dept korespondował chociażby z akcentami filmu Last of England Dereka Jarmana.  Formacja uległa rozproszeniu na przełomie XX i XXI wieku. Mimo że Test Dept ukazywał się zawsze jako kolektyw, dziś rozpoznajemy imiona jego czołowych konstruktorów. To właśnie Paul Jamrozy i Graham Cunningtom powołali niedawno do życia nową inkarnacje Test Dept.  Do ojców założycieli dołączyło dziś nowe pokolenie muzyków. Test Dept AD 2019 nie hamuje, stara się swój output uczynić stuprocentowo aktualnym. Reaktywna muzyka albumu Disturbance zawiera potężną dawkę elektroniki jak także firmowy zestaw blach i metalowych bębnów. Dzisiejszy Test Dept ze zdwojona siłą wbija się w nową erę post nowoczesną, jak niegdyś czerwony klin El Lisickiego. 
[ws]