XV WROCLAW INDUSTRIAL FESTIVAL

Kompozytor Vladimír Hirsch i dźwiękowy eksperymentator Tom Saivon rozpoczęli działalność pod nazwą Aghiatrias w 1999 roku, traktując to przedsięwzięcie jako odskocznię od ich innego projektu, symfoniczno-industrialnej formacji Skrol i określając tworzone pod tym szyldem dźwięki mianem muzyki zintegrowanej. Kompozycje grupy, w których podstawowym założeniem jest osiągnięcie współbrzmienia współczesnej muzyki klasycznej z dokonaniami industrialu i dark ambientu, wypełnione są bogatym arsenałem dźwiękowych struktur. W wykonaniu Aghiatrias te dwie, pozornie dalekie od siebie estetyki, przenikają się wzajemnie, osiągają pełną homogeniczność dźwiękową, jednocześnie poszerzając swoje granice poprzez wkroczenie na zupełnie nowe terytoria sztuki dźwięku. Tu tonalność przemienia się w atonalność, dorobek muzyki klasycznej transformuje się w postindustrialną anarchię, a orkiestrowe brzmienie spotyka się z noisowymi pejzażami dźwiękowymi, których dopełnieniem jest mezzosopran Martiny Sanollovej, która wspiera projekt zarówno na nagraniach studyjnych, jak i podczas ich występów na żywo.

Pochodzący z Hamburga Asmus Tietchens to zdecydowanie jeden z najważniejszych kompozytorów współczesnej muzyki awangardowej. Zainteresowany muzyką eksperymentalną i konkretną już od dzieciństwa, swoje pierwsze kompozycje zaczął tworzyć już w 1965 roku, kreując je przy użyciu wszelkiej maści instrumentów elektronicznych, syntezatorów i pętli magnetofonowych. Tworzonej przez niego muzyki nie da się zamknąć w zaledwie jednej szufladce gatunkowej – praktycznie każde jego kompozycja powstała w pogoni za abstrakcyjną ideą „muzyki absolutnej” i została wykreowana w niemal matematycznym procesie formalnych ćwiczeń i eksperymentów o ściśle określonych ramach i zasadach. Wciąż wierny dźwiękowym eksperymentom w duchu twórczości Karlheinza Stockhausena i innych klasyków awangardy, którzy inspirowali też wielu muzyków industrialnych, tworzy swój własny świat, w którym można odnaleźć wszystko – konstrukcje bliskie pierwotnej elektronice, dźwiękowe glitche, zmienne rytmy, wręcz katedralne, ambientalne brzmienia czy nostalgiczne melodie. Sam Tietchens stwierdza, że jego muzyka nie ma żadnego innego przesłania od czysto estetycznego i jest przeznaczona dla specjalnej grupy odbiorców – dla tych, którzy wymagają od muzyki czegoś więcej niż easy listening.

Pochodzący ze Stanów Zjednoczonych Clay Ruby od 2004 roku tworzy pod szyldem Burial Hex trudne do jednoznacznego zaklasyfikowania kompozycje, w których stykają się ze sobą rozmaite, często bardzo od siebie odległe estetyki i nurty muzyczne. Tu radykalny i agresywny power electronics występuje razem z kosmicznymi dźwiękami z tradycji Tangerine Dream i innych elektronicznych przedsięwzięć z lat 70-tych XX wieku, orkiestralne, organowe dźwięki rozbrzmiewają na tle transowych rytmów zaczerpniętych z minimal techno, a krautrockowa psychodelia łączy się w jedną całość z ponurym, ambientowym tłem. Burial Hex kreuje mroczną atmosferę, która kontrastuje ze złożoną i elegancką instrumentacją, a stała rytmika często przerywana jest ścianami chaotycznego noise. Ruby tworzy muzykę złożoną, opartą na wielu, nie tylko dźwiękowych inspiracjach – począwszy od klasycznej, dziewiętnastowiecznej muzyki kameralnej aż po industrial, od opowiadań Howarda Phillipa Lovecrafta po klimat włoskich horrorów z lat 70-tych, od surrealizmu Alejandro Jodorowskiego po groteskę Davida Lyncha, od filozofii Nietzschego po dzieła artystycznego postmodernizmu.

Mark Crumby to postać znana i zasłużona na gruncie całej muzyki industrialnej. Aktywny już od wczesnych lat 90-tych i znany zarówno ze swoich solowych dokonań pod szyldami takimi jak Cathedra, Binary czy Dust Orchestra oraz jako członek takich grup jak Konstruktivists, Oppenheimer MKII czy Ghost Actor – wszędzie tam eksplorował rozmaite terytoria współczesnej, zanurzonej w industrialu eksperymentalnej elektroniki. Jego najnowszym wcieleniem jest projekt Codex Empire, którym prezentuje swoją własną, wirtuozerską wersję połączenia estetyki industrialnej i techno. Projekt, który zadebiutował w 2015 roku epką wydaną przez aufnahme + wiedergabe, został prędko doceniony zarówno przez słuchaczy, jak i krytyków i postawiony obok Ancient Methods, Raime, Demdike Stare czy Haxan Cloak – innych ciekawych projektów, które łączą rytmiczny bit z hałaśliwą, mroczną atmosferą. Codex Empire to ciężkie bity, stały rytm i powolne transformacje – to świeży i pełen energii miks techno, post-punka i industrialnych dźwięków.

DAF – czyli Deutsch-Amerikanische Freundschaft – to żywa legenda. Niewiele jest równie wpływowych formacji w dziejach muzyki niż właśnie ta, powołana do życia w 1978 roku przez Gabiego Delgado Lopeza i Roberta Görla – dwóch zapaleńców zdecydowanych, by stworzyć coś zupełnie nowego, co nieuchronnie wstrząśnie posadami przyszłej muzyki. Bez DAF nie byłoby Nowej Niemieckiej Fali w formie, jaką dzisiaj znamy; słynny promotor John Peel nazwał ich dziadkami muzyki techno; są właściwymi pionierami electropunka i podstawową inspiracją dla całej rzeszy twórców synthpopowych. Bez ich wkładu nie powstałby zupełnie nowy gatunek, łączący w sobie cechy muzyki industrialnej i punka, czyli EBM. DAF to zespół, który wybiegł daleko w przyszłość, będąc bezpośrednim ogniwem łączącym awangardowy punk i muzykę elektroniczną. Stylu DAF zwyczajnie nie da się podrobić – pulsująca syntezatorowa muzyka, operująca podobnym ładunkiem energii jak najlepsze zespoły punkrockowe, niepokojąca rytmiczność i specyficzne gęste brzmienie w połączeniu z oryginalnymi tekstami stały się znakiem rozpoznawczym grupy i niedoścignionym wzorem dla wielu innych muzyków. Bez dwóch zdań – DAF to jeden z najważniejszych zespołów powstałych na fali punkowej rebelii, który nawet w nowym stuleciu potrafi nas zaskoczyć swoim świeżym i mocnym brzmieniem.

Od 20 lat aktywny jako promotor i DJ na scenie Gothic/Industrial. Organizator corocznego festiwalu Tower Transmissions w Dreźnie.

Wiktor Skok to protagonista kultury industrialnej i wieloletni animator sceny hardcore punk. Lider i wokalista grupy Jude oraz wydawca zina Plus Ultra. Publicysta, promotor i kurator projektów muzycznych. Od lat całkowicie poświęcony wszelkim odmianom ekstremalnej muzyki mechanicznej. Główne bieguny jego pasji stanowią industrial, electro-industrial, EBM, power electronics, power noise. Robotę DJ-a uważa za proliferację swoich muzycznych pasji i element estetycznej propagandy. Prezentacje mogą być zarówno apologią łomotu, jak i miłych uchu melodii. Łączy swoje własne produkcje z szeroko znanymi standardami industrialnego hałasu. Jego sety niosą zazwyczaj zaskakujące zwroty bruityzmu i tonalności. Obok siebie współgrają kompozycje Dymitra Szostakowicza, Karola Szymanowskiego, szlagiery Marleny Dietrich, Zarah Leander oraz totalne, maszynowe serie Esplendor Geométrico czy Vivenza. Większości demonstracji towarzyszą projekcje autorskich filmów i videoklipów. Wiktor Skok konstruuje montaże, które suportują siłę i gwałtowny przekaz, zarówno Jude, jak i jego solowych setów. Większość z nich stanowi także autonomiczne artefakty. Występy Wiktora Skoka otwierały koncerty i sety takich wykonawców i zespołów, jak Laibach, Z’ev, Whitehouse, Scorn, Schloss Tegal, David Carrett czy Terence Fixmer.

Początki Folkstorm, projektu założonego przez Henrika Nordvargra Björkka, muzyka znanego między innymi z takich przedsięwzięć jak Maschinenzimmer 412, Pouppée Fabrikk, Toroidh czy Vargr, sięgają roku 1999 i od tego czasu pozostaje on jednym z najbardziej celebrowanych projektów industrialnych pochodzących ze Szwecji. Folkstorm na przestrzeni swojego istnienia wciąż ewoluował od klasycznej estetyki martial industrial w bardziej wyrafinowanym kierunku, łącząc punkowy duchem rytmiczny noise z agresywnymi, energetycznymi wokalami. Mimo tych wszelkich zmian estetycznych, muzyka Folkstorm wciąż pozostaje projektem radykalnym – i obojętnie czy nadamy tej muzyce etykietę martial czy power electronics, niezależnie od tego, że albumy różniły się od siebie, to każdy z nich cechuje się jednym – tym, że jest wypełniony dźwiękami, które mają bezlitosne działanie na wszelkie zmysły ich słuchaczy. To po prostu czysta, brutalna i pierwotna siła, w której nie ma miejsca na łagodność i wyciszenie. Całości efektu dopełniają teksty, wykrzykiwane przez Björkka, w których również nie ma litości – dotykają one przede wszystkim tematyki wojen i krytycznego spojrzenia na polityczne ideologie.

Pochodzący z języka greckiego wyraz „holotrop” może być przetłumaczony jako „zmierzanie ku całości” i został on pierwszy raz użyty przez wybitnego czeskiego pyschologa Stanislava Grofa, twórcę psycjologii transpersonalnej i pioniera w dziedzinie badań nad terapeutycznym zastosowaniem odmiennych stanów świadomości. Opracowana przez niego metoda oddychania, zwana właśnie holotropową, umożliwiająca dostęp do odmiennych stanów świadomości. Metoda łączy w sobie pogłębione i przyspieszone oddychanie, oraz relaksację i muzykę jako czynniki wspomagające. I od tej koncepcji zaczerpnął swoją nazwę rytualno-psychodeliczny projekt Toniego Burnera, muzyka i terapeuty dźwiękowego z Berlina, który, czerpiąc inspiracje z idei Grofa, wiedzy szamańskiej, swoich podróży – i tych w rzeczywistym świecie, i tych psychodelicznych – oraz nauk o odmiennych stanach świadomości, stara się za pomocą dźwięków i muzyki przywołać wizje niedostępne w normalnych warunkach dla ludzkiej psychiki. Dzięki unikalnemu połączeniu brzmienia instrumentów zarówno elektronicznych, jak i akustycznych, Holotrop eksploruje granicę pomiędzy rzeczywistością a snem, intelektem a uczuciami, ekstazą a medytacją.

Nie da się zaledwie w kilku zdaniach opisać w wyczerpujący sposób całej działalności kulturalnej, kulturowej i kulturotwórczej, w którą zaangażowany jest już od wielu lat Konrad Becker. Ten austriacki człowiek wielu talentów już od lat 70-tych XX wieku jest aktywny w sferze mediów elektronicznych jako interdyscyplinarny badacz, artysta, autor, kompozytor, wykonawca, kurator, producent i organizator, realizujący się wszędzie tam, gdzie można zaobserwować działanie i wpływ nowych mediów. W sztuce dźwiękowej zapisał się przede wszystkim jako twórca legendarnego projektu Monoton, którego debiutancka płyta, wydany w 1982 roku Monotonprodukt07, został uznany za jedną z najważniejszych płyt XX wieku. Poruszający się na granicach pomiędzy sztuką dźwięku, psychoakustyką i współczesną kulturą taneczną projekt Beckera ewoluował przez lata, zahaczając o całą gamę gatunków i przeszedł wiele zmian estetycznych. Monoton nie jest zwykłym projektem muzycznym – to raczej naukowo-dźwiękowa eksploracja psychoaktywnych właściwości minimalistycznego, monotonnego dźwięku i jego psychosocjalnych kontekstów.

Mazut, projekt Pawła Starca i Michała Turowskiego, powstał w 2013 roku, chociaż ponad dwa lata funkcjonował w oparciu o godziny rozmów dotyczących przyszłego brzmienia zespołu. Początkowa idea nagrywania na "żywe" bas i perkusję została porzucona, a obaj muzycy, którzy w międzyczasie zajmowali się swoimi solowymi projektami, połączyli doświadczenia i tak powstała zupełnie nowa koncepcja ich wspólnej muzyki. Mazut to dużo kolorowych efektów, zabawkowy klawisz, laptop, stare radioodbiorniki, dyktafony, znalezione na śmieciach i zakupione na pchlich targach magnetofonowe taśmy, mikrofon unitra, samplery, syntezatory, automaty perkusyjne, kasetowy czteroślad i masa innych sprzętów. W swoich zawsze improwizowanych, niepowtarzalnych utworach, członkowie formacji eksplorują mroczne i zatęchłe terytoria minimalistycznej bitowej muzyki, gdzie brudne, proste i prymitywne lo-fi acid techno miesza się z industrialnymi sprzężeniami, a to wszystko jest okraszone samplowanym tekstem, który w mroczny sposób uzupełniają dopełniają muzykę, niezależnie od tego, czym jest – czy fragmentem bajki dla dzieci, przemówieniem zbrodniarza wojennego czy też pełną manipulacji mową motywacyjną.

Powstały z inicjatywy Kima Larsena duński projekt Of the Wand & the Moon jest dowodem na to, że wciąż istnieją wyjątkowi muzycy, którzy potrafią tchnąć nową świeżość w neofolkowy nurt, przez wielu już okrzyknięty skostniałym, martwym lub w najlepszym przypadku pożerającym własny ogon, patrząc na zalew wielu bliźniaczo do siebie podobnych zespołów, tylko kopiujących klasyków gatunku i siebie nawzajem. Każda płyta formacji spotykała się z entuzjazmem – zarówno ze strony krytyków, jak i publiczności, a album The Lone Descent z 2011 roku został okrzyknięty neofolkowym arcydziełem, nie ustępującym dokonaniom mistrzów tej estetyki, takich jak Death In June, Current 93 czy Sol Invictus. Utwory Of the Wand & the Moon można z powodzeniem uznać za wzorcowe dla całego neofolku – to melancholijna, wielowymiarowa, akustyczna muzyka z tekstami nawiązującymi do pogańskich wierzeń i tradycji, z nieodłącznymi dla innych wykonawców z tego kręgu motywami runicznymi, które odgrywają znaczącą rolę w muzyce, tekstach utworów i stronie graficznej płyt projektu. Delikatny głos Larsena opowiada historie o miłości i nienawiści, zdradzie i śmierci, o życiu we wszelkich jego przejawach.

POGŁOS(REVERBERATION) – POKAZ FILMU
Na film "Pogłos" składa się zapis pięciu performensów dźwiękowych, które odbyły się w przestrzeniach peryferyjnych na terenie województwa śląskiego. Poszczególne występy zorganizowane zostały w przejściowych nie-miejscach o nieokreślonym statusie. Obszary te wypełniła niechciana muzyka, wyparty z terenów miejskich, nieprzyjemny noise. Projekt filmowy zakładał szukanie nowych kontekstów dla marginalnego dźwięku, poszczególne segmenty-koncerty złożyły się na opowieść o działaniu człowieka w przestrzeni, a generowany przez artystów hałas stał się metaforą ludzkiej ingerencji w środowisko.

Po pokazie filmu odbędzie się dyskusja z reżyserem, Radkiem Sirko.

występują: Sebastian Harmazy (VILGOĆ), Sergei Khanolaynen (MAAAA), Dawid Kowalski (PURGIST), Konrad Materek (REZ EPO), Robert Skrzyński (MICROMELANCOLIÉ), Bartosz Zaskórski (MCHY I POROSTY)
kamery: Piotr Kopernok, Bartosz Królik, Grzegorz Łazuka, Natalia Pietsch, Dominik Ritszel, Mikołaj Syguda
techniczni: Bartosz Odrobiński, Krzysztof Sokół

kierownictwo produkcji: Joanna Plewnia

scenariusz, reżyseria, montaż: Radek Sirko

czas 40 minut, rok 2015

KLUB UFF (plac Nankiera 1) – 06.11.2016, GODZ. 15:00

WSTĘP WOLNY

Założony w 1982 roku przez Gary'ego Mundy'ego Ramleh to nie tylko jeden z najważniejszych współcześnie istniejących brytyjskich projektów industrialnych – to także jedna z kluczowych grup dla całej undergroundowej sceny ze Zjednoczonego Królestwa i nie jest przesadą nazywanie tego zespołu jednym z najbardziej wpływowych i przełomowych na gruncie całej muzyki niezależnej ostatnich 30 lat. Muzyka formacji leży na przecięciu wielu, czasem całkowicie od siebie odmiennych tradycji i nurtów muzycznych, równomiernie czerpiąc inspiracje z takich estetyk, jak wczesny industrial, wolna improwizacja czy wszelkie tradycje dwudziestowiecznej awangardy i manifestując się w równie bogatej i różnorodnej odsłonie, która oparta jest przede wszystkim na połączeniu żywiołów power electronics, avant rocka i nowoczesnego noise. Na początku istnienia projekt przede wszystkim był łączony z power electronics i tradycyjnym noise, lecz w latach 90-tych zespół zaczął eksperymentować z bardziej tradycyjnymi rockowymi strukturami. Ramleh wniósł jednak świeży powiew w to, co zwykło określać się noise rockiem – w ich wersji było zdecydowanie więcej mroku i psychodelii niż w muzyce pozostałych przedstawicieli tego nurtu z tamtych czasów. W chwili obecnej Ramleh ma dwie inkarnacje – jedna z nich to rockowe trio, a druga to duet power electronics. Na WIF zobaczymy tą drugą.

Mająca swoje korzenie we wschodnio-niemieckim undergroundzie drezdeńska formacja Sardh to kolektyw złożony z eksperymentujących audiowizualnych artystów. Powstał w roku 1987 jako fuzja muzyków, malarzy i dizajnerów związanych ze sceną improwizacyjną z Drezna. Od początku swojego istnienia muzycy Sardh działali na wielu frontach – wystawiali konceptualne performansy, prezentowali w galeriach swoją sztukę i instalacje dźwiękowe oraz organizowali koncerty i festiwale (to właśnie muzycy tej formacji stoją za istniejącym od 2001 roku festiwalem Morphonic Lab). Brzmienie Sardh opiera się na wykorzystaniu własnoręcznie zbudowanych przez muzyków instrumentów lub użyciu przedmiotów codziennego użytku jako źródeł dźwięku. Muzyka projektu to mieszaniną kolaży dźwiękowych, ambientu, noise i industrialu. To, co wyróżnia formację od wielu innych projektów z industrialnego nurtu, to prawie całkowity brak wykorzystywania przez nich wcześniej przygotowanych elektronicznych dźwięków i samplowanych wstawek. Głównym założeniem artystów jest skupienie się na bezpośredniej produkcji dźwięku przed publicznością i tym samym zaangażowanie jej mentalnie w sam proces tworzenia. Każdy ich występ na żywo jest inny, ściśle zdefiniowany przez jego miejsce i atmosferę – to wszystko służy wytworzeniu unikalnej, dramatycznej struktury powstającej muzyki i jest wyrazem intuicyjnego procesu twórczego.

Żadnych idei, żadnych zmian, żadnego rozwoju, żadnej rozrywki, żadnych wyrzutów sumienia – to manifest leżący u podstaw muzyki Vomir, projektu Romaina Perrota, jednego z twórców i najważniejszych przedstawicieli estetyki harsh noise wall. Podczas gdy większość muzyków noisowych stara się kierować ku coraz bardziej ekstremalnym rozwiązaniom – grać coraz głośniej, wprowadzać coraz więcej nagłych zmian i efektów, Perrot stara się swoją muzykę uprościć w sposób maksymalny i tworzy konstrukcję złożoną ze statycznego hałasu, interferencji, dronów i akustycznych zgrzytów zintegrowanych w jednolitą ścianę monotonnego dźwięku. Vomir to nie tylko wyzwanie rzucone tylko i wyłącznie noisowej estetyce, która w tym wymiarze osiąga już granice słuchalności – to też krańcowe przeciwstawienie się kulturze masowej i stanięcie po stronie wycofania, izolacji, zanurzenia w pełnym hałasie. Ściana hałasu istnieje tylko wtedy, kiedy ten hałas jest pełny, stały i ciągły od początku do końca – bez żadnych zmian i fluktuacji dźwiękowych – tak Perrott próbuje stworzyć statyczny noise, który rezonuje z nim samym.